Şimdi size neyden bahsetmeli?
06.02.2023
Hiç eksilmedi o ses kulağımızdan. Sesler demem lazım hatta. Şehirlerimizin sesi, yüreğimizin sesi, içimizdeki korkunun sesi… Hatırımda olduğu gibi kalan yalnızca iki şey var : bitmeyen o gürültü ve makarna. Yiyemediğim makarnadan utandım o gün. Önüme gelmesi yeterliydi onun. Beni diğerlerinden ayrı tutuyordu. Yaşıyordum ve yaşamaya devam etmem için bir çabaydı o makarna. Peki ya kardeşlerim. Onlar da kendilerine giden çabayı gördüler mi. Varsın duymasın milyonlar onları. Ama biz duyduk ve biz bir şeyler yapmaya çalıştık. Gerçek bir şeyler. Belki yetmedi belki yoklar şu an. O gecede kaldılar. Ama biz onları unutmadık, unutmayacaz. Hiç tanımadığım insanlara öylesine sarılmak istemiştim ki. Ama öylece kalakaldım ; plastik tabaktaki bir makarnayla. Tadını hatırlıyorum ama boğazımdan inmeyişini de hatırlıyorum. Makarna hep o tadıyla kaldı bende artık. Keşke içimizde kalan tek şey bu olsaydı ama değil mi? Umutlarımız hayallerimiz geçmişimiz olmasaydı. İşte bu yüzdendi nefretim. İNSANIM ÖLÜYORKEN YAKIŞMADI BİZE BU ÇARESİZLİK. Şimdi ne söylesek boş ki hoş bi şeyler değişsin diye yazmazsın bazen. Bana yazmak iyi gelir. Bahsetmek. O günü en derinimde hissediyorum. Ve hissettirebildiğim ölçüde sizlerleyim ben. Eğer bugün yaşıyorsam aldığım her nefesin hakkını vermeliyim. Çünkü ölümün korkusu kendini hissettirdiği an keşke daha fazla yaşasam diye düşünüyorsunuz. Keşke bir an daha olsa , yapmak istediklerimi yapabileceğim bir an. Yaşama telaşı titretir bizi. Ve aynı zamanda yaşatma telaşı. O yüzden hayat devam ediyorken , yaşama telaşımız kendini daha az hatırlatıyorken unutmayın sizler de. Yaşatma telaşını unutmayın. Bu dünyada sırf kendiniz adına var olmadığınızı hatırlayın. Dün geçti, dün geride kaldı, dün sinemizde kaldı. Yarında bizi bekleyen umutlar için dünü içinizde taşıyıp yarınınıza odaklanın. Yerimizde olmak isteyenler adına olduğunuz yeri daha çok güzelleştirin. Bir daha yaşamamak umuduyla hepimize geçmiş olsun.