Şu anda şu koskoca dünya üzerinde onu düşünen bir tek kişi bile olmadığına o kadar emindi ki… Acı bir kendini beğenmişlik ile kendisi de kimseyi düşünülmeye layık görmüyor fakat bundan sebebini anlayamadığı bir üzüntü duyuyordu.
Sahi, neden kimse onu düşünsündü ki? Para, şan, şöhret, güzellik… Bunların hiçbirine sahip değildi. Büyük bir kalbe ve onu insanların çoğundan daha zeki yapacak bir akla sahip olduğuna inanıyordu. Gerçi sıkıntı da buydu:
Aklına biri düşer, kalbini bir çalardı.