Size bir bardak çay ısmarlamak istiyorum. Benim ki demli olsun. İnce bellide, sıcak ve şekersiz. Şekerli su içmeyi bıraktığım gün tanıştım çayla. peki siz nasıl içersiniz?
Bir on bir sene geriye götürmek istiyorum kendimi. İlk üniversite deneyimim 2012 yılında bir önlisans programı idi. Liseden hallice bir okul, küçük bir kasaba, müthiş Ispartalılar. Orada tanıştığım her aile istisnasız; naif, fedakar, merhamet dolu birer anne babadır. Ilçede Cuma günleri anneler günü ilan edilmiş. Geçmişten geleceğe taşınmış bir adet. Yaşayan annesini ziyaret eder. Annesi olmayan, en büyük kadın kimse ailede ona hal hatır sormaya gider. Bizde anasız babasız gurbet ellerde, Hacı Ninemize giderdik. 90 küsür yaşında heybetli bir kadındı. Yürümeye hali yoktu. Evin içinde emekleyerek dolaşırdı. Abdeste kalkardı da o halde yardım istemezdi. Bizden bi üst sınıftaki öğrenciler tanıştırmıştı ninemizle. Evi öğrencilerin aş evi idi. Geleni gideni de hiç bitmezdi. Gelen kızlar hem kendilerinin hem de ninenin karnını doyururlar, toplar, yıkar, duasını alır yurtlarına dönerlerdi. Her gün oğlu uğrardı. Her cuma da kız kardeşi. Herkese bir lakabı vardı. Aklı yerinde idi ama gözleri pek seçemezdi. Yine de iyice gözünün dibine yaklaştırarak okuduğu bir kaç kitap ve takvim yaprakları dururdu baş ucunda. ‘Hoş gelmişin, sefalaa getirmişin’ derdi her gelene. ‘Allah ziyaretinizi gabul etsin’ diye de uğurlardı. Ninem o hali ile mübarek günlerde ve üç aylar da orucunu aksatmazdı. Çok severdi üç ayları, neyden sebep bilinmez. Biri geldi mi yanına ‘Üç aylan gutlu osun’ derdi. Teheccüt namazına kalkar, cümlemize dua ederdi. En son 2014 yaz sonu gördüm ve en son 2018 senesinde sesini duydum. Çok severdi üç ayları, nasıl mutlu olurdu gelince. Geçen yıl üç aylara girerken de ruhunu Rahman’a teslim etti.
Hoş bir seda idi dünyada… Geldi, kondu, göçtü…
Hadi bi çay daha alın kendinize ‘Benden ‘